αναλυτικές γλώσσες

Οι γλώσσες που διατηρούν αμετάβλητες τις μορφές των λέξεων και, για να εκφράσουν τις γραμματικές σχέσεις, βασίζονται κυρίως στη σειρά τοποθέτησης των λέξεων και στη χρήση διαφόρων μορίων (π.χ. ιταλική, αγγλική, γαλλική, βιετναμέζικη), σε αντίθεση με τις συνθετικές γλώσσες που χρησιμοποιούν καταλήξεις και αναδιπλασιασμούς (π.χ. η ρωσική, η τουρκική, η ουγγρική). Οι περισσότερες σύγχρονες γλώσσες δεν είναι ούτε καθαρά α. ούτε καθαρά συνθετικές, όπως π.χ. η νεοελληνική που χρησιμοποιεί πτώσεις και εμφανίζεται ως συνθετική (ουρανός, ουρανού, ουρανό, ουρανέ), αλλά και άρθρα και προθέσεις, οπότε εμφανίζεται ως α. (τον ουρανό, στον ουρανό).